Zachciało mi się podjąć próbę podsumowania... ale nie jest to łatwe! Emocji już było tu mnóstwo, ochy i achy znacie, przydałyby się jakieś liczby... żeby dodać powagi sytuacji. Niestety, nie przeliczyłam mijanych owiec, ani kamyków na księżycu. Nie zliczę spotykanych skamieniałych trolli ani nazw (ulic, knajp, miejscowości, wszystkiego!), które zawierają w sobie imię Egilla, bohatera z Sag. Nie umiem powiedzieć, ile razy wypowiedziałyśmy słowa: o jak tu pięknie! Ani ile pięknych pejzaży zobaczyłyśmy. Ale na fotach nie będzie tylko pejzaży, choć wiem, że to sedno Islandii, ale tak, jak już pisałam - trudno oddać przestrzeń na małym prostokącie. Czy gdyby zielonego piździka nie było na zdjęciu, zrozumielibyście, że to nie tylko czarna kupa kamieni, ale PRZESTRZEŃ została sfotografowana? Czy może byłaby to tylko nudna, szaro-bura fotografia...?
Laguna Jökulsárlón, fiodory zachodnie i drzewo wyrzucane przez ocean, owieczki z głupią miną i i piździk na księżycu. Dymiące i śmierdzące niesamowite pole w Hverond i trochę nadwodospadowych kolorków meszku i wody.
Bilans zysków i strat
Było tak, że ja coś gubiłam, Agni coś znajdowała. Zaginione w podróży: opaska, kari-mata i kolczyk. Może to taki okup, zostawiłam kawałek siebie TAM, żeby wyspa o mnie nie zapomniała. Znalezione: szal, czapka, moneta. Zabrane kamyki, drewienka, zasuszone puszki. I my zabrałyśmy okruchy wyspy ze sobą. Pod koniec plecak był lżejszy o kilka ciuchów (już zużytych, zabranych specjalnie w celu porzucenia) i trampki, które nie przetrwały podróży. Cięższy o kilka ubrań z pchlego targu i pelerynę-bukę. O łupy: kardemumma dropar (olejek kardamonowy), trochę lopi (owczej wełny) w kolorze meadow green, dobrą kawę. Przeżyłysmy na lotnisku mały moment stresu, że przekroczyłyśmy wagę, ale mówimy sobie jeszcze w stojąc w kolejce, tak po islandzku: po co się martwić, na pewno będzie dobrze! Kładziemy plecak na wadze - waży idealnie tyle ile wynosi limit, 20,00 kh. I tak było tam cały czas. Przywiozłam milion zrobionych zdjęć - niestety nie wszystkie takie jakby się chciało, westchnienie, kiedyś wreszcie się nauczę. Biedniej mi na koncie (nie jest na wyspie tanio, ale nie ma dramatu), bogaciej mi na duszy w emocje, piękne widoki, znajomości i przygody. No i mam nadzieję, że zyskałam jako wiking zahartowanie (ciała i ducha) i dobrą odporność! Straciłam za to poczucie, że nie poradzę sobie nigdzie daleko, że nie radzę sobie za kółkiem samochodu (ten moment kiedy ja prowadzę w słońcu, a Agni zasypia, to poczucie: ja i samochód, mmm ), a także po raz kolejny straciłam pewność, że chcę mieszkać w Polsce. I to wcale nie jest bilans na zero!
Kika (knajpa), skwerek do chodzenia po trawie (to dla mnie obraz skandynawskiej duszy , wolność - w granicach, ale tak skonstruowanych, że nie rodzą buntu), citaslow i nazwa IT, którą prawie się nauczyłam wymawiać, zdjęcie tabliczki z miłego miasteczka z pozdrowieniami dla pana w Upplysinga Djupavogur! i latarenka morska z łyczkiem islandzkiego, o którym będzie niżej.
Droga
Droga przed sobą, w nicość śniąca się droga, inne planety, kiedy teraz jestem zmęczona zamykam oczy i jestem znowu tam. Serio, odpoczęły mi oczy, odpoczął mi umysł. Może komuś byłoby nudno, ale na ten mój chaos w środku mnie ta prosta droga, wiatr i przestrzeń - to było to! Wiem, brzmi tak dość... spokojnie, taka wyspa, a tu bez opowieści o huraganach, potworach, wybuchach itp. No cóż, po prostu tam było BŁOGO. Udało nam się zrobić całą pętlę jedynką wokół wyspy (1335 km) oraz różne dodatkowe zakamarki, zahaczyć zachodnie fiordy, Snaefellsnes penisula, Hafnafjordur i inne. Nie jestem w stanie policzyć wszystkich małych dróżek i zawirowań, ale jak tak liczę to z św.Goglem to wychodzi mi 1944 km. Duma! Najdalej wysunięte punkty, na które udało nam się dotrzeć, to: Vik (S), Seydisfjordur (E), Holmavik (N), i nie licząc lotniska to bliżej nieokreślony punkt za Hafnafjordur (W). Jako że islandzkie dni są naprawdę długie i jasne, a drogi (w zdecydowanej większości) świetne, mogłyśmy podróżować długo i dużo więcej zobaczyć. Nie doliczam tu pieszych, głównie górskich tras, które prawie codziennie nam się przytrafiały, a to do gorącej rzeki, a to do wodospadu, a to do kościółka (ekhm... zamkniętego). Korzystałyśmy z opisu trasy, który na swoim blogu zrobiła Kara Boska, z wskazówek Ewy (z miniisland) oraz też trochę z bloga paragon z podróży, jeżeli się wybieracie na Islandię to polecam wszystkie ich podpowiedzi! Przewodnik zabrany ze sobą - no more comment! Kilku rzeczy nie zobaczyłyśmy, nie szukałyśmy wraku samolotu, choć Agni chciała, nie oglądałyśmy wielorybów, choć ja chciałam. No cóż... jest po co tam wrócić!!!
Vik (dla Viki), selfie z koniem - tak, przez okno też robiłam focie, nie zawsze było się jak zatrzymać, poza tym nie mogłyśmy się zatrzymywać cały czas! Święta góra, z której vikingowie mają odchodzić do Valhalli.
- Byłyśmy na świętej górze Helgafell!
Milica: - Wiesz ile oni tych Helgafelli mają?
- Hm. czyli to po prostu znaczy: święta góra? ;-)
Wodny świat
Woda, woda, dookoła, wszędzie na wyspie, w różnych postaciach. Wodospady, całe mnóstwo wodospadów! Najwyższy (200m!), najszerszy, najpiękniejszy, najbardziej tęczowy, największy, najtrudniej dostępny, z pięknymi czerwonymi pręgami, z heksagonalnymi formami skalnymi z zastygłej lawy, oblewający wodą, hipnotyzujący, groźny albo delikatnie rozwiewany w mgiełkę, spadający albo spływający kaskadą. I do tego jeszcze mnóstwo małych, które widzimy tylko z samochodu, wodą sączy się z każdej szczeliny. Śnieg lodowców spływa tysiącem rzek i rzeczek powoli do oceanu, kry topią się leniwie w Jokusalrion. Inna woda gotuje się tuż pod skorupą, groźnie strzela parą z kopców Hverarond, bulgoce w siarkowych oczkach, wystrzela gejzerem Stokkur, czai się w ukrytej jaskini Stauragji, podstępnie zaparowuje mi okulary w Grotagji. Naprawdę dawno tyle nie pływałam, moczyłam się, pluskałam, i to w ciepłej wodzie. Kąpałyśmy się w gorącej rzece w górach, w gorących źródłach w Reykjaviku. W wodzie o zapachu jajek, która (jak się okazało na przykładzie mojego pierścionka) zmienia kolor srebra na złoty. Wsadziłyśmy stopy do oceanu. Pływałyśmy w najstarszym basenie Reykjaviku i w przyjemnym otwartym basenie w Kirkuberjaklaustur, z widokiem na wodospad. Pływałyśmy wieczorem we wcale nie takim ciepłym ukrytym basenie Seljavallalaug (łowcy basenów!). Moczyłyśmy się w jaskini z ukropem, wodospad oblał nas wodą jak z wiadra, przez jeden dzień deszcz sobie na nas używał. Woda z góry, woda z dołu, trochę dłużej i chyba wyrosłyby mi płetwy.
Tęczowy wodospad (nie zliczę ile razy na Isl. widziałyśmy tęczę) pod którym suszy się Agni, czarna plaża w Vik, gdzie mieszkają maskonury (!!!), geysir Stokkur w deszczu, gorąca rzeka i ukryty basen (jak widać płetw jeszcze nie ma), którego zdjęcie musicie mi wybaczyć, bo strasznie zmaściłam.
(Moje) prawdy i mity (obalone)
Na Islandii cały czas pada i zmarzniecie! Miałyśmy prawie dwa tygodnie słońca i wróciłam opalona jak nigdy! Były ze dwa dni pochmurne - ale to też było fajne, bo te chmury tam bardzo pasują, jeden w totalnym deszczu. W dzień czasem ukrop, czasem chłodny wiatr, na północy zimne noce. Jeden przymrozek zaliczony. Ale nie, to nieprawda że na Islandii jest cały czas zimno i pada. I powoli to: to co, zmarzłaś tam? zaczyna mnie irytować! Nieprawdą jest, że tego języka nie da się zrozumieć ani nauczyć - da się, trzeba tylko chcieć skupić się na ich dźwiękach! Po dwóch tygodniach szło nam zdecydowanie lepiej. Jest śpiewny, melodyjny i piękny! I już wiemy jak wymawiać nazwy wulkanów, Björk, mówić dzień dobry i dobranoc. A że mają długie słowa... no, nie chciałabym grać z nimi w scrabble, ale po za tym wszystko ok! Poza tym nawet pijaczkowie, dzieci i staruszki zasuwają po angielsku. Lepiej ode mnie!
Nie wybuchają tutaj gejzery co krok na ulicach, ludzie nie są zestresowani wulkanami, tylko pozytywnie nastawieni do życia i nieprzejmujący się niczym (lub niemalże niczym). Nie wszystko jest okropnie drogie, o dziwo tanie jest paliwo, a także organiczne jedzenie, które mają tu nawet w marketach i jest tańsze od zwykłego! Potwierdziło się, że tu wszędzie można płacić kartą - ale znalazłyśmy jedno miejsce, gdzie to niemożliwe! Pchli targ w Reykjaviku. Niestety faktycznie zdarzyło się, że jakaś stacja benzynowa albo bankomat odmówiły współpracy z naszą kartą. Aha, no i jeszcze jedno, nie wierzcie, że na Islandii nie ma drzew. Po pierwsze kiedyś były, po drugie znów powoli są, bo ponownie jest zalesiana. Czasem. Gdzieniegdzie. Nawet spotkałyśmy najwyższe drzewo na Islandii! (No i wiecie - ciągle rośnie!!!)
Nie wybuchają tutaj gejzery co krok na ulicach, ludzie nie są zestresowani wulkanami, tylko pozytywnie nastawieni do życia i nieprzejmujący się niczym (lub niemalże niczym). Nie wszystko jest okropnie drogie, o dziwo tanie jest paliwo, a także organiczne jedzenie, które mają tu nawet w marketach i jest tańsze od zwykłego! Potwierdziło się, że tu wszędzie można płacić kartą - ale znalazłyśmy jedno miejsce, gdzie to niemożliwe! Pchli targ w Reykjaviku. Niestety faktycznie zdarzyło się, że jakaś stacja benzynowa albo bankomat odmówiły współpracy z naszą kartą. Aha, no i jeszcze jedno, nie wierzcie, że na Islandii nie ma drzew. Po pierwsze kiedyś były, po drugie znów powoli są, bo ponownie jest zalesiana. Czasem. Gdzieniegdzie. Nawet spotkałyśmy najwyższe drzewo na Islandii! (No i wiecie - ciągle rośnie!!!)
Sklepik z rzeczami z mgły i foczej skóry Djupavougur (mówiłam, że ich elfy są nieco drapieżne...), czapka fauna, a może barana(?) w Florze w Akureyri , dzwoneczki, które dzwonią w skalnym kościele elfów w Djupavougur i lopi (niezwykła owcza wełna).
1 komentarz:
Prze-mega-obłęd i hiper-cudo :)
Prześlij komentarz