Co tu znajdziesz

czwartek, 23 lipca 2015

Wielka Wędrówka - Folkowisko 2015


Wielka Wędrówka Festiwal Folkowisko 2015

Wyruszamy radosną ekipą i po drodze oczywiście słuchamy Joryja Kłoca (ale też układamy limeryki, wiecie jak trudno znaleźć rym do: Gorajec?) i ścigamy się - ba! wygrywamy!- z Krakowem, a nawet z Gdańskiem! Wyskakujemy z autka prosto w objęcia Chutorzan, diobeł stoi u wrót i kusi nas bimberkiem z prawej i lewej, więc lepiej jest szybko rozbić namiot, żeby potem mieć do czego trafić. Ognisko i śpiewy, i gwiaździsta noc nad nami, i to poczucie, że następne dni będą piękne. Łooj i były! Troszkę żal, kiedy dzieje się kilka rzeczy na raz i zawsze się coś traci, nie da się być w kilku miejscach i nie da się porozmawiać ze wszystkimi... ale robiliśmy, co się dało! Będzie to relacja z mojego Folkowiska, trochę przesiedzianego pod drzewem, a trochę za cerkwią... które upłynęło mi pod hasłami: ludzie, muzyka... szydełko! Zacznę od końca :-) (Limłyk by Iza)


Raz pewien turysta z Gorajca
W Pieninach uciął se jajca! 
Zamówił z Lichenia 
urnę z kamienia 
i rzucił się do Dunajca! 

Szydło, wędrówki dookoła drzewa
Umówiliśmy się na wędrówki szydłem dookoła drzewa i ubieranie go kolorową włóczką. Dobre ludzie obdarowały mnie resztkami włóczki (dzięki Gabi, Marzena i Maciek!), nowe bambusowe szydła przypłynęły z CHRL (dzięki Monika!). No i pierwsze dnia zasiedliśmy na kocyku, żeby zacząć, a wtedy... Łu, ale ja nie umiem, pokażesz mi jak? No i tak zostałam instruktorką szydła dla dużych, małych i... gości zza granicy! Okazało się, że po angolsku też się da wytłumaczyć co się robi z szydłem. Na szczęście byli też tacy, co umieli, a potem nawet dołączyli do nas specjaliści od dziergania! Było to bardzo miłe, kiedy spotykałam to tu to tam dziergających. "Siedzę sobie i widzę, ktoś szydełkuje. O, fajnie, dawno nie szydełkowałam, też bym chciała. Za chwilę patrzę, następna osoba. Potem trzecia. O coś musi chodzić!" Jak patrzę na zdjęcia, to myślę sobie, że szydełkowanie daje szczęście! Rozłożyła mnie na łopatki Halka, dziergająca podczas potańcówki, pod latarnią, w nocy. Nie tańczysz? "Muszę skończyć ten rządek!" i jeszcze Gosia z rozmarzeniem w głosie: "jak jechałam na rowerze to tak sobie myślałam o tym, jak wrócę, jaką włóczkę wezmę i jak poszydełkuję..." haha! Radooość! Proszę państwa, oto Chutorski Przytulak! Tadaaaa! Dziergany dniem, nocą, w słońcu i w deszczu! Ciutkę mi tylko szkoda, że przez dzierganie odpuściłam kilka innych punktów programu, ale jak już pisałam, nie da się wszystkiego (a szkoda!). Za to zasypię Was zdjęciami - zdjęciami uśmiechniętych ludzików! A jak się dzierga przy drzewie, na którym wisi hamak, na którym co chwilę ktoś zasiada, to można bardzo ciekawe rozmowy odbyć! Oj bardzo! Pozdrowienia dla rozmówców!



Ludziki
Znów będę za nimi przez rok tęsknić... za familią Piotrowskich&friends, za bandą zwariowanych z całej Polski - i nie tylko. Za tych, co się cieszą z tego, że mogą podskoczyć w rzeczce, która sięga do kostek, co tańczą, śpiewają, przytupują, za czeszkami, które tańczą w strugach deszczu flamenco o poranku, za Nozumi, skaczącą w ludowym stroju polskim, w worku na ziemniaki, za Marcinowym hip!hip! (odzew zawsze i wszędzie z każdej strony: gromkie Hurra!), za przysiadaniem gdzie bądź i rozmowami na tematy wszelkie. Za spontanicznym śpiewaniem i za nalewkami Koła Gospodyń Wiejskich (chyba mi zadek urósł od ilości zjedzonych ciast... i trzech wegańskich obiadów dziennie). 

Temat główny - Wielka Wędrówka. Wędrówkę ludzie mają w sobie, (być może nie wszyscy), ale zasiedlanie nowych terenów stoi u podstaw naszego gatunku. Jak długo jeszcze? Smutne wieści teraz z Chin. Nie przestaniemy się nigdy przemieszczać, ale jaki będzie świat bez tradycyjnych nomadów, niosących towary i opowieści, uciekających od osiadłego życia? Wiem, że są też "nowi nomadzi", ale jednak... czy ten świat musi zniknąć? Tymczasem znów w Gorajcu zbiegły się nasze liczne drogi, włóczykijów, podróżników, pracujących za granicą, powracających z podróży lub będących w trasie. Zastanawiamy się nad wędrowaniem, pochodzeniem, zastanawiamy się nad korzeniem. Zastanawiamy się też nad nową grupą społeczną "nowych wieśniaków" czyli ludzi nie-ze-wsi, którzy teraz na wieś się przeprowadzają, ale np. pracują w mieście. Co myśli o nich "stara wieś", jak nowi to swoje miejsce traktują? Przychodzi do nas wieczorem jeden z nielicznych już mieszkańców Gorajca (kiedyś naprawdę było tu sporo mieszkańców...) i zauważamy, że mimo wszystko, mimo całej do niego sympatii, mimo deklaracji miłości do wiejskości... traktujemy go inaczej. Wykręcamy się od tańca, trochę uciekamy... nie chcę wysnuwać zbyt mocnych wniosków, a jednak myśli i pytania same się meldują. Już dawno L-S pisał o naturalnej ludzkiej skłonności do dzielenia świata na my-oni. Ci inni, Ci obcy. Czy jesteśmy w stanie to przeskoczyć na kolejnych stopniach cywilizacyjnego wtajemniczenia?
Nurtowała mnie smagła ciemnooka uroda KB, nie wytrzymuję i podpytuję. Masz jakiegoś południowego przodka? Nic o tym w rodzinie nie wiedzą. Ale jej uroda, jej ciemne sprężynki na głowie mają swoją własną opowieść, może o ślicznej ciemnookiej dziewczynie, którą przywędrowała z wędrownym ludem i z miłości osiadła w jakiejś wiosce. A może o przystojnym ciemnookim żołnierzu. A może o czyimś pachołku, a może o spotkaniu kultur i fascynacji czarnymi kędziorami... czyż to nie jest ciekawe, jakie tajemnice i jakie opowieści kryją nasze rodzinne sagi?
Chutor Gorajec, Folkowisko - banda wariatów, którzy są w stanie dokonać każdego szaleństwa. Na przykład adoptować rzeczkę Gnojnik i skakać w wodzie po kostki w eleganckich ciuszkach, drąc się przez megafon HiHip-Hurra! Żeby rozruszać towarzystwo w deszczowy dzień tańczyć flamenco w strugach deszczu, zachęcając do spożywania zielonych ogórków. Spotykać ludzi z Japonii z polską kulturą ludową (Nozomi, nigdzie czegoś takiego nie przeżyjesz!), uczyć tańców cygańskich albo szaleć do estońskich inkantacji. Tylko tutaj, tylko z NIMI, niech moje, niech nasze drogi zawsze mają tam punkt zbiegu! 


Muzyka
Lubię odkrywać fajny zespół na koncercie. Nie przesłuchiwałam wcześniej gwiazd Folkowiska, za to prawie mi kończyny odpadły od skakania i mam zakwasy w udach. Auuuuu! Największe wrażenie zrobił na mnie Trad.Attack z Estonii (poniżej, odkrycie roku!), bardzo Wam polecam! Ale i Bohemian Batyars (Węgrzy), i nasza rodzima Hańba po prostu rozbili system na kawałki, nie wiem jakim cudem utrzymaliśmy tempo skakania! Było bosssko! Muszę też napisać o wspaniałej pracy z Natalią, o śpiewaniu za cerkwią (to pachnące drewno...) i o rozluźnieniu, zespoleniu głosów i wyciszeniu... Natalia wycięła mnie na cały jeden dzień z Folkowiska i przeniosła w inny świat. Czułam się tam po prostu doskonale - to zasługa prowadzącej i wszystkich współśpiewaczy. A w ostatni wieczór potańcówka tradycyjna (jak zawsze uwielbiam), a w ogóle to... wiecie co... już odliczam do FF 2016! Choć kto wie, gdzie wtedy wszyscy będziemy...


A tutaj szał, cały ogrom zdjęć Wujaszka, polecam! Tylko jeden jest taki fotograf, który w środek młynu pod scenę wciąga drabinę i balansuje, żeby mieć TAKIE ujęcia! Hip hip!....hurra!
Kiedy wróciliśmy z festiwalu był nów, w nowiu mam dziwne sny i zauważam różne znaki (które nie zawsze umiem odczytać). Ale ten, który chcę opisać był jednoznaczny - kiedy rano wstajemy po powrocie z Folkowiska w Trójce grają utwór, naprawdę mało popularny, który trzy dni wcześniej coverowały Janki na Festiwalu Folkowisko! Przez cały dzień jeszcze jestem odpłynięta, bo powrót do rzeczywistości po tych kilku dniach jest baaaardzo trudny. Po braku telefonu, Internetu, po dobrym jedzonku, snuciu się po trawie i wśród zbóż, śpiewaniu za cerkwią, spaniu w namiocie i słuchaniu wiatru, po koncertach, na których macha się wszystkimi kończynami aż do zakwasów, po tych wszystkich uśmiechach dookoła siebie, po kolorowej spódnicy i szydełkowaniu po kątach... W tym roku motto Folkowiska brzmiało "w wielkiej wędrówce szukając samego siebie zawsze wracamy w to samo miejsce". Oby tak właśnie było. Chutor Gorajec i myy, niespokojne duchy i wieczne wędrowniczki - z Joasią w roku 2014 (Damian Sz.) i 2015 (by Goś i z miszczem 2go planu Michem). "Obyśmy miały takie co roku!"

1 komentarz:

Anonimowy pisze...

OJEJ, jestem totalnie wzruszona! Dziękuję <3 Nie umiem nawet opisać, ile w tym jest serca Twego i dobra! Całusy, Magda B